Ιδού τα στάδια που περνάει η σημαντικότερη σχέση της ζωής μας: η σχέση μας με τη Ενοχλητική, Τρυφερή, Αρχετυπική Μάνα μας.
Πριν αρκετά χρόνια μου είπαν κάτι το οποίο με βοήθησε πολύ και το οποίο τελικά το χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα.
Όταν γυρνάς σπίτι σου..
Στον/στην σύζυγο σου, στον άνθρωπο σου, στα παιδιά σου, στον σκύλο σου..
Μεσημέρια, απογεύματα και κυρίως καλοκαίρια. Εκεί όπου μπορείς να εμπιστευτείς τα παιδιά σου. Στους γονείς σου, σε αυτούς που σε μεγάλωσαν, σε αυτούς που λένε και το κάνουν πράξη καθημερινά «του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου».
Η υπάρξή τους είναι μια ασφάλεια, μια σιγουριά και όσο κι αν έχεις τους ενδοιασμούς σου, τελικά η αγκαλιά τους είναι αυτή που ξέρεις ότι έχει τη μεγαλύτερη ζεστασιά. Ωστόσο αυτή η ζεστασιά δεν σου αρκεί, σκέφτεσαι ότι οι γονείς σου κάνουν του κεφαλιού τους, δεν σε ακούν,κακομαθαίνουν τα παιδιά και όλοι οι κανόνες παιδοψυχολογίας, όλα αυτά που έχεις μάθει και τηρείς, γίνονται στάχτη μέσα σε ένα απόγευμα με τον παππού και την γιαγιά. Μήπως όμως ο ρόλος των γονιών σου δεν είναι να είναι γονείς;
Όταν οι γονείς μεγαλώνουν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι θα τους χάσεις. Από τη μέρα που βγαίνουν στη σύνταξη ή αποκτούν εγγονάκια , οι γονείς αρχίζουν να μοιάζουν στα μάτια μας λίγο πιο μεγάλοι.
Η οικογένεια ως βατήρας.
Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.
