Να είσαι καλός άνθρωπος σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη κι η ευγένεια έχουν χάσει το νόημά τους.

Γράφει ο Δημήτρης Μπότης

Σ΄ αυτόν τον κόσμο η καλοσύνη κι η ευγένεια έχουν χάσει το νόημά τους. Καθένας περιμένει πώς να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του ώστε να φτάσει στο στόχο του. Πιστεύει λανθασμένα ότι κατέχει το κλειδί της ευτυχίας. Ωστόσο όταν τα καταφέρνει χωρίς να το αξίζει επιθυμεί να ξεφύγει απ’ ό,τι τον βασανίζει: Τις τύψεις και τις ενοχές του.

Μυαλό , ο μαέστρος της ανθρώπινης αρμονίας

Γράφει η Παντικίδου Αναστασία

Για πολλούς οι καιροί που διανύουμε δείχνουν δύσκολοι και σκοτεινοί.

Από παντού βομβαρδιζόμαστε για την οικονομική κρίση, για πολέμους, μία γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον της ανθρωπότητας. Γενικότερα πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται μία πραγματικότητα γεμάτη χάος που αρχίζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο της ανθρωπότητας.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και η ζωή είναι από τους πιο αυστηρούς δασκάλους στα μαθήματά σου

Συχνά ξεχνάμε αυτό το απλό γεγονός, ότι η μάθηση είναι μια δια βίου διαδικασία. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο, αρχίζουμε να μαθαίνουμε πώς εκπληρώνονται οι βασικές μας ανάγκες. Στη συνέχεια, καθώς γερνάμε, δενόμαστε με ανθρώπους και μαθαίνουμε πώς να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας μ’ αυτούς.

Η χαρά κρύβεται εκεί που δεν την περιμένεις..

Κάποιος σοφός είπε πως ο σημερινός κόσμος στον οποίο ζούμε, είναι κόσμος σύγχυσης. Τρέχουμε συνεχώς.

Η αγάπη είναι ευγένεια της ψυχής και δεν την έχουν όλοι.

 

«Στα μάτια του ανθρώπου καθρεφτίζεται η ψυχή του …

είναι η ψυχή που μου λέει να σε ακολουθήσω …

στην εύθραυστη μελαγχολία που κρύβει το βλέμμα σου …

στο άγριο πέλαγος των χειλιών σου …

στο αύριο που δεν έχει έρθει ακόμη …

στο δρόμο σου που περνάει απ την καρδιά μου …

Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…