Μπαμπά , μείνε , σε παρακαλώ .

“Μη φύγεις”, φωνάζει αυτή η φωνή μέσα σου.
“Μπαμπά, μη φεύγεις από μένα.
Μη με αφήνεις δίχως εσένα.”
Μπαμπά, μείνε, σε παρακαλώ.”

Όταν ο μπαμπάς λείπει, δημιουργείται ένα εσωτερικό κενό στη θέση του αρσενικού μέσα μας.
Και το αρσενικό, ο Animus, παραπέμπει στον τρόπο που δρούμε, που οριοθετούμε, που διεκδικούμε. Τον τρόπο που δραστηριοποιούμαστε, προστατεύουμε και προστατευόμαστε.
Για τις κόρες, ο μπαμπάς είναι ο δάσκαλος ως προς το “τι δέχομαι από τους άλλους”.

Αν ο μπαμπάς δίνει προσοχή, μαθαίνω να δέχομαι προσοχή. Αν εκείνος δίνει αδιαφορία, μαθαίνω ότι αξίζω την αδιαφορία.
Αν ο μπαμπάς δεν είναι εδώ… Χρειάζεται να πιστέψω σε κάτι που δεν έχω δει για να το δημιουργήσω. Έρχομαι σε επαφή με τα σχήματα που μπορεί να πάρει ένα κενό.
Μα μέχρι τότε, το γεμίζω.
Ένα κενό που γεμίζει με τις δικές μου ιστορίες, τα δικά μου “ψέματα” ή τις προσπάθειες να χτιστεί κάτι που δεν έχω δει ποτέ να υπάρχει.

Στους άντρες, ο μπαμπάς είναι το αρχικό πρότυπο. Αυτός που πλάθει το “είμαι”.
Όταν ο πατέρας είναι εκεί ως φροντιστής, γεννά την ποιότητα της φροντίδας εντός του αγοριού. Όταν ο πατέρας είναι βίαιος, θρέφει την σκοτεινή πλευρά. Όταν είναι απών, οδηγεί το αγόρι στο να μην έχει ξεκάθαρη εικόνα του Animus μέσα του.
Ό,τι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το “σκοτώνουμε” είχα ακούσει κάποτε να λέγεται σε ένα σεμινάριο.
-Μα πως μπορώ να σε ξεπεράσω, όταν σε ψάχνω, μπαμπά;
Ό,τι φεύγει, οδηγεί στο να προσπαθούμε να κάνουμε κάποιον να μείνει.
Η φυγή εσωτερικεύεται και μας οδηγεί στο να φεύγουμε από την σύνδεση ή από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η εσωτερική φωνή θα φωνάζει σε όσους αγγίξουν την ψυχή της με το ίδιο παράπονο: μη φύγεις.
Μα η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση είναι : να μη φύγω εγώ από το συναίσθημα της σύνδεσης με τον άλλο.
Να μη με αφήσω να φύγω από όσα νιώθω επειδή ο άλλος νιώθει διαφορετικά,πια.
Να μην εγκαταλείψω το πένθος μου και να μη κρυφτώ πίσω από τείχη.
Να μην κλείσω την πόρτα πίσω μου, στο ευάλωτο κομμάτι μου που χρειάζεται την σχέση με τον σημαντικό άλλο.

Πόσες φορές, παγώσαμε τα συναισθήματα μας, επειδή ο άλλος έφυγε;
Πόσες φορές διώξαμε κάποιον ενώ εσωτερικά του φωνάζαμε να μείνει;
Πόσες φορές αναγκάσαμε τον εαυτό μας να αρνηθεί τα συναισθήματα του, επειδή κάποιος άλλος σταμάτησε να έχει συναισθήματα για εμάς;
Πόσες φορές φύγαμε και κλείσαμε την πόρτα στο πληγωμένο παιδί που έκλαιγε; Το σωπάσαμε με τεχνικές “πιπίλας”, όπως η εκλογίκευση ή με τη στέρηση.
Πόσες φορές μας εγκαταλείψαμε και ακύρωσαμε τα συναισθήματα μας, επειδή ο άλλος μας εγκατέλειψε;

Μπορεί να νιώθω ότι ο άλλος θα με εγκαταλείψει και να φοβάμαι για αυτό το σενάριο.
Μα η πραγματικότητα που κρύβεται είναι πως φοβάμαι πως θα μείνω με κάποιον που μου κάνει κακό ή που με απορρίπτει, όταν θα με αφήσει ο άλλος.
Θα μείνω με τον εαυτό που έχει αποσυνδεθεί.
Με το κομμάτι μου αυτό που ακόμα περιμένει να γυρίσει Εκείνος.
Άρα μπορεί να νιώσει σύνδεση μόνο μέσα από τον Σημαντικό Άλλο.
-Μπαμπά, μη φεύγεις.
Μάθε μου να μένω, εδώ.
Να μένω σε μένα.

Για όλες τις κόρες και του γιους που κάποια στιγμή, ήρθαν σε επαφή με το κενό.
Για όλους τους ανθρώπους που χρειάζεται να μάθουν πώς να επιστρέφουν πίσω στον εαυτό τους και στα παιδιά μέσα τους .

https://www.awakengr.com/